reżyseria: Paweł Paszta, scenografia: Ewelina Brudnicka, choreografia: Joanna Lichorowicz występuje Sławomir Holland

Komediowy monodram o historii miłosnej z punktu widzenia starzejącego się mężczyzny.

Życie Jadzi według mnie to monodram, opowiadający historię miłosną z punktu widzenia starzejącego się mężczyzny. Magister inżynierii sanitarnej dzieli się z nami wspomnieniami z cudownych kilku lat wielkiej miłości z młodszą Jadzią, która pewnego dnia nagle odmienia jego życie. Stary kawaler nagle odkrywa w sobie amanta, chodzi na randki (na pizzę), ćwiczy powitanie przed lustrem w toalecie, przeżywa uczuciowe uniesienia, aż wreszcie opuszcza wynajmowany od wielu lat pokój, by zamieszkać z kobietą. Bohater porusza się jak dziecko we mgle, a sytuacje wokół niego wciąż go dziwią i zaskakują. Zadaje więc pytania i próbuje pojąć takie zjawiska jak ciąża kobiety, zjazd rodzinny z okazji urodzin dziecka, czy choćby zawodzenie religijne w kościele. Jest nieraz jak przybysz z innej planety, który pojawił się w typowej polskiej rodzinie. Nie unika głębokich egzystencjalnych przemyśleń, które go dręczą i zmieniają.
Cała ta często zabawna i pełna trafnych, nieraz kąśliwych spostrzeżeń o naszych polskich rytuałach historia opowiadana jest jednak z pewnej perspektywy. Oto nasz bohater czeka z niecierpliwością na ważną wiadomość, która może dogłębnie zmienić jego życie. Piękne chwile z Jadzią nagle stanęły w cieniu lęku. Z komedii rodzi się dramat. Farsa zamienia się w pełną napięcia chwilę wyczekiwania. Tempo zwalnia, a w tle brzmi barokowa aria. Życie po raz kolejny wywraca się do góry nogami.

Sławomir Holland – aktor, absolwent PWST we Wrocławiu, pracował z zespołach teatrów: S. Żeromskiego w Kielcach, Popularnego, Szwedzka 2/4, Na Woli w Warszawie, Polskiego w Bydgoszczy, Ateneum w Warszawie. W jego dorobku znajdują się takie role jak Henryk w Ślubie, Artur w Tangu, Chlestakow w Rewizorze, AA w Emigrantach, Gość w Jesiennym wieczorze Durenmata, Francois Pignon w Kolacji dla głupca, a także w Czego nie widać Frayna, Kolaboracji Harwooda. Wraz z Jackiem Bursztynowiczem i Michałem Górczyńskim zrealizował dwa monodramy: Nic nowego pod słońcem (spektakl literacko-kabaretowy oparty na tekstach z dwudziestolecia międzywojennego Hemara, Jurandota, Tuwima, Słonimskiego, Leśmiana i innych) uhonorowany Złotym Liściem Retro 2012, a także Josela Rakowera rozmowa z Bogiem Zvi Kolitza (głęboki tekst osadzony w realiach powstania w warszawskim getcie) nagrodzony Nagrodą Publiczności na Trzecim Łódzkim Festiwalu Monodramu w 2012.

Paweł Paszta – reżyser i pedagog. W latach 2003-2008 studiował na Wydziale Mechatroniki Politechniki Warszawskiej, a w roku 2012 ukończył z wyróżnieniem Wydział Reżyserii warszawskiej Akademii Teatralnej, uzyskując tytuł magistra sztuki. Jeszcze na studiach reżyserskich przygotował wiele spektakli prezentowanych na Festiwalu Szekspirowskim w Gdańsku (2010), Bydgoskim Festiwalu Operowym (2010), Forum Młodej Reżyserii (2012). Jego Dziady–Widma zostały zarejestrowane przez TVP Wrocław (emisja w TVP Wrocław oraz TVP Kultura jesienią 2012). Reżyserował spektakle i czytania performatywne w Teatrze Żydowskim, Teatrze Powszechnym, Teatrze Kamienica i Teatrze Collegium Nobilium w Warszawie, a także w Teatrze Bagatela oraz Teatrze Słowackiego w Krakowie, Teatrze Horzycy w Toruniu, Teatrze Norwida w Jeleniej Górze. W maju 2012 założył niezależną grupę teatralną ATu Teatr, z którą przygotował już trzy spektakle. Życie Jadzi… to czwarta produkcja pod szyldem inicjatywy Atu Teatr. W sezonie 2014/2015 w Teatrze Żydowskim w Warszawie zrealizował na Dużej Scenie Królestwo wszechwanny – własny scenariusz na podstawie poezji, piosenek i skeczy Hanocha Levina z autorską muzyką Tomasza Opałki i koncepcją ruchu scenicznego Joanny Lichorowicz. Od 2013 pracuje na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej jako asystent.